Loslaten is ook liefde – Leren om mijn volwassen kinderen echt los te laten
Een tijdje terug zat ik met mijn lief tijdens onze wekelijkse date night in een gezellig restaurant. Ergens tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht zei hij iets dat me diep raakte — ook al was het moeilijk om te horen:
"Ik denk dat ons leven een stuk leuker zou zijn als je je wat minder zorgen zou maken over de kinderen."
Onze kinderen zijn allemaal rond de dertig. En ja, ik geef het toe: hun zorgen voelen nog steeds als de mijne. Maar hij ging verder:
"Misschien help je ze eigenlijk niet door hun problemen op te lossen. Misschien houd je ze juist tegen in hun groei."
Zijn woorden bleven dagenlang in mijn hoofd rondzingen. Wat als hij gelijk had? Wat als mijn hulp hen juist belemmert in hun groei?
Later sprak ik met een collega die iets deelde dat me nog dieper aan het denken zette. Haar vader had ooit tegen haar gezegd:
"Ik wil het niet meer hebben over mijn zorgen over jouw werk, je financiën of je relaties. Ik wil gewoon genieten van de tijd die we samen hebben."
Ze vertelde dat hun relatie daarna veel ontspannener en leuker werd — minder oordeel, meer verbinding.
Misschien is dat wat echte liefde is: vertrouwen op hun kracht in plaats van ze meteen proberen te redden. Ze zijn sterk en wijs genoeg om het zelf op te lossen.
Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat dit niet vanzelf zou gaan. Dus maakte ik er een soort ritueel van.
We vroegen de kinderen langs te komen om iets te bespreken. Nadat we ze hadden gerustgesteld - nee, er is niemand ziek en er is geen slecht nieuws - zaten we samen aan de keukentafel.
Ik vertelde hen dat ze “klaar” waren — dat ze waren uitgegroeid tot geweldige mensen, en dat het tijd was om onze relatie te veranderen van ouder-kind naar volwassene-volwassene. Meer gelijkwaardig. Meer wederzijds respectvol.
Ik legde uit dat ik een stap terug wilde doen om hun de ruimte te geven om hun eigen keuzes te maken. Maar ook dat we er altijd voor ze zijn — om naar ze te luisteren of advies te geven — maar alleen als zij daar zelf om vragen. they ask for it.
Ik probeer nu bewust om het alleen over leuke dingen te hebben. Niet door te vragen of oplossingen aan te dragen als ze iets moeilijks delen.
Daar moet ik (en zij ook) wel aan wennen.
Omdat ik bewust minder bel en app om hen hun eigen ruimte te geven, spreken we elkaar minder vaak. En omdat ik minder vraag, weet ik minder van wat er speelt. Maar we vinden langzaam een nieuw ritme. De kinderen delen wat ze willen — waardoor onze gesprekken juist interessanter worden.
Ik kan nu lekker met ze kletsen - zonder in ‘oudermodus’ te schakelen. De gesprekken worden interessanter. Ik begin steeds meer te zien wat een fantastische volwassenen ze zijn geworden. En ik leer er veel van — zij pakken dingen aan op manieren waar ik nooit aan had gedacht. Het is inspirerend.
Het kostte even tijd om eraan te wennen — voor mij, en voor hen.
In het begin spraken we minder. Ik wist minder van wat er speelde in hun leven. Maar al snel ontstond er een nieuw ritme. Ze begonnen vaker te bellen — en deelden wat ze wilden. they wanted to share.
De gesprekken werden interessanter. Ik zag hen echt — niet alleen als mijn kinderen, maar als de fantastische volwassenen die ze zijn geworden.
En ik heb zoveel geleerd — zij pakken dingen aan op manieren waar ik nooit aan had gedacht. Het is inspirerend.
Ik leer dat loslaten niet betekent dat je afstandelijk wordt. Het betekent hen de vrijheid geven om hun eigen weg te gaan.
Eerlijk gezegd? Mijn leven voelt lichter. En ons leven — als ouders van zelfstandige, volwassen kinderen — is veel vreugdevoller geworden.
