Loslaten is ook liefde - Mijn volwassen kinderen leren loslaten
Niet zo lang geleden, tijdens onze wekelijkse datenight, zaten mijn man en ik te eten in een gezellig restaurant. Ergens tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht zei hij iets dat me echt raakte - ook al was het moeilijk te horen:
“Ik denk dat ons leven veel leuker zou zijn als je je minder zorgen zou maken over de kinderen.”
Onze kinderen zijn allemaal rond de dertig. En ja, ik geef het toe: hun zorgen voelen nog steeds als de mijne. Maar hij ging verder:
“Misschien help je ze niet echt door hun problemen op te lossen. Misschien houd je ze tegen om te groeien.”
Zijn woorden galmden dagenlang door mijn hoofd. Wat als hij gelijk had? Wat als mijn steun hen niet hielp, maar hen juist tegenhield?
Later sprak ik een collega die me iets vertelde dat me nog dieper deed nadenken. Haar vader vertelde haar eens:
“Ik wil niet meer praten over mijn zorgen over je baan, je financiën of je relaties. Ik wil gewoon genieten van onze tijd samen.”
Ze zei dat hun relatie daarna veel relaxter en plezieriger werd - minder oordeel, meer verbondenheid.
Misschien is dat wat echte liefde is in dit stadium: vertrouwen in hun kracht in plaats van naar binnen stormen om hen te redden. Ze zijn tenslotte sterk, wijs en meer dan capabel.
Ik ken mezelf ook goed genoeg om te beseffen dat dit voor mij niet vanzelfsprekend is. Dus heb ik er een soort ritueel van gemaakt.
We nodigden de kinderen uit en vertelden hen dat we iets te bespreken hadden. Toen ze eenmaal gerustgesteld waren dat niemand ziek was en er geen slecht nieuws was, gingen we allemaal rond de keukentafel zitten.
Ik vertelde hen dat ze “klaar” waren - volledig gebakken volwassenen. Dat ze waren uitgegroeid tot geweldige mensen en dat het tijd was om onze relatie te veranderen van ouder-kind naar volwassene-naar-volwassene. Meer gelijkwaardig. Meer respectvol.
Ik legde uit dat ik een stapje terug wilde doen. Om ze de ruimte te geven hun eigen keuzes te maken. Maar ook dat we er altijd zijn - voor een luisterend oor of advies - maar alleen als zij vraag erom.
Ik probeer nu bewust alleen positieve onderwerpen aan te snijden. Niet pushen als ze iets moeilijks vertellen. Niet meteen aanbieden om hun problemen over te nemen of te helpen oplossen.
Dat is even wennen - voor mij, maar ook voor hen.
Omdat ik bewust minder bel of sms om ze hun eigen ruimte te geven, spreken we elkaar minder vaak. En omdat ik niet dieper graaf, weet ik minder over wat er aan de hand is. Maar we hebben al snel een nieuw ritme gevonden. De kinderen bellen regelmatig en delen wat ze willen - wat onze gesprekken interessanter maakt.
Ik kan nu meer van hun gezelschap genieten - zonder in de “oudermodus” te gaan. En ik leer veel - omdat zij sommige dingen heel anders aanpakken dan ik zou doen.
Het was even wennen - voor mij en voor hen.
In het begin spraken we elkaar minder. Ik wist minder over wat er in hun leven gebeurde. Maar al snel ontstond er een nieuw ritme. Ze begonnen vaker te bellen - en te delen wat zij wilde delen.
De gesprekken werden interessanter. Ik kreeg ze echt te zien - niet alleen als mijn kinderen, maar als de fantastische volwassenen die ze zijn geworden.
En ik heb zoveel geleerd - ze gaan met dingen om op manieren waar ik nooit aan gedacht zou hebben. Het is inspirerend.
Ik leer dat loslaten niet betekent dat je afstandelijk wordt. Het betekent hen de vrijheid geven om hun eigen pad te bewandelen.
Eerlijk? Mijn leven voelt lichter. En ons leven - als ouders van zelfstandige, volwassen kinderen - is veel vreugdevoller geworden.
