Wat te doen als het leven verandert in een emotionele achtbaan

Verhuizen, het land intrekken en een nieuwe relatie beginnen, allemaal tegelijkertijd, verstoort de balans in mijn leven.

Ik ben me er terdege van bewust dat verandering eng kan zijn, maar dit weten heeft de emotionele achtbaanrit waar ik in lijk te zitten niet voorkomen.

Het was een grote beslissing om Mallorca, waar ik al 18 jaar woon en waar ik een geweldig netwerk van vrienden heb, te verlaten om terug te keren naar het Verenigd Koninkrijk om dichter bij familie te zijn. Het was geen beslissing die ik licht opvatte en ik gebruikte allerlei hulpmiddelen en oefeningen om mijn gedachten te ordenen*.

Hoewel ik het gevoel had dat ik voorbereid was op de praktische kant van verhuizen, was de achtbaan van emoties een verrassing. Ik realiseer me dat ik de emotionele impact niet volledig heb overwogen toen ik mijn beslissingen nam.

De emoties vallen uiteen in twee categorieën. Mijn bewuste emoties en mijn onbewuste emoties. De bewuste emoties zijn meestal gebaseerd op zorgen: of ik wel het juiste doe, hoe ik de fysieke verhuizing in goede banen moet leiden en hoe ik met iemand moet omgaan als ik aan het verhuizen ben. Hoewel deze veel hersenruimte in beslag nemen, heb ik er rationele reacties op.

De onbewuste emoties zijn een ander verhaal. Dit zijn de dingen die me echt hebben verrast en op allerlei manieren naar boven zijn gekomen. Ik heb dagen dat ik merk dat ik niet zo gefocust ben als anders of vroeg wakker word en over van alles nadenk. Ik geef mezelf de tijd om te begrijpen wat er gebeurt, want nu heb ik ontdekt hoe verdrietig ik ben om een huis achter te laten dat mijn overleden man en ik samen hebben opgebouwd. Hoe opgewonden ik ook ben om verder te gaan, ik mis hem nog steeds. Dat, ook al ben ik klaar om mijn leven te veranderen, het nog steeds eng is. 

Deze gevoelens toelaten en de tranen laten stromen heeft me geholpen om met deze grote veranderingen om te gaan. Ik voel me graag sterk en in controle, maar het heeft me geholpen om door deze emoties heen te praten en te huilen. Door erover te schrijven in mijn dagboek en te praten met vrienden die me steunen, begrijp ik deze emoties beter en voel ik me meer op mijn gemak om ze te omarmen.

Ze houden me niet tegen om deze veranderingen in mijn leven door te voeren, maar herinneren me eraan dat ik zelfs na 4 jaar nog steeds door een rouwproces voor mijn man ga en dat die grote verandering betekent dat ik er nu meer dan ooit voor moet zorgen dat mijn zelfzorg en gezondheid niet worden genegeerd.

Accepteren dat ik zowel praktische als emotionele steun nodig heb, blijkt de sleutel te zijn tot het bewaren van een soort balans.

*Een van de nuttigste oefeningen die ik gebruikte om mijn gedachten te ordenen en mijn beslissing te helpen verduidelijken, was ‘het raster’. Je kunt het vinden hier.