Hoe ik ontdekte dat onafhankelijkheid niet altijd goed is

Ik was er altijd trots op dat ik onafhankelijk en 'sterk' was. Ik droeg het als een eremedaille. "Ik heb alles voor elkaar. Ik kan het allemaal zelf. Ik heb van niemand hulp nodig." Ja. Juist. Wat een hoop onzin. 

Ik dacht dat het voor iedereen beter was als ik gewoon mijn gang ging; ik werd een expert in hokjesgeest. In het opzetten van een masker dat zei, ik heb dit, ik heb niets van jou nodig, ik ga mijn problemen niet op jou afschuiven.  

Ik was me volledig bewust van de ironie. Ik had zelfs vier jaar lang als luisterend vrijwilliger gewerkt voor mensen in acute nood. Niet één keer heb ik de mensen met wie ik sprak als zwak beschouwd. Ik bewonderde hun vasthoudendheid en kracht in het omgaan met hun problemen. Maar op de een of andere manier kon ik deze dingen niet met elkaar verbinden waar het mij persoonlijk betrof. 

Ik rechtvaardigde mezelf door te zeggen dat mijn problemen niet 'zo groot' waren. Ik kon het wel aan. Maar in werkelijkheid was het niet laten zien van mijn worstelingen geen kracht, maar kwetsbaarheid. Het was te bang zijn om aan het touwtje te trekken dat zei dat ik een schouder nodig had om op uit te huilen, omdat ik bang was dat als ik dat deed, ik uit elkaar zou vallen.

Je kunt echter maar zo lang doen alsof alles goed gaat als je samenwoont met een alcoholist, je huwelijk uit elkaar valt, je een peuter hebt om voor te zorgen, je werk enorm stressvol is, je nooit een volledige nachtrust krijgt en je een voortdurende knoop van angst in je maag hebt die voelt alsof je zonder remmen over de snelweg raast en de wielen er bijna afvallen.  

Op een gegeven moment moet je delen wat er aan de hand is. En toen ik dat eenmaal deed, voelde ik me niet dom dat ik dat niet eerder had gedaan. Waar ik bang was voor een oordeel, was er alleen maar vriendelijkheid en zorg. Mensen boden steun op manieren die ik me niet had kunnen voorstellen en waar ik de woorden niet voor had. Van zeer praktisch - kinderopvang, taxi spelen, ons huis inpakken - tot prachtige niet-oordelende ruimte om gewoon bij iemand te zijn die om me gaf.  

Dit was een keerpunt voor mij. Tijd om onafhankelijkheid niet langer te zien als een ereteken, en om te weten wanneer het werd gebruikt als een schild om me niet kwetsbaar op te stellen  

Kwetsbaarheid tonen is de echte kracht. Bereid zijn om hulp te vragen is niet alleen het juiste om te doen, het is ook de sleutel tot het opbouwen van sterkere relaties. Relaties zijn gebouwd op vertrouwen, eerlijkheid en zorg. Als we doen alsof we geen hulp of steun nodig hebben, zijn we niet eerlijk, tonen we geen vertrouwen in anderen en zorgen we niet voor onszelf en staan we niet toe dat anderen voor ons zorgen. Om Brené Brown te citeren, wereldwijd toonaangevend onderzoeker op het gebied van kwetsbaarheid: "Kwetsbaar zijn is de sleutel tot een leven van heel je hart".